Deze week kwam op mijn tijdlijn op Facebook het volgende citaat van de Dalai Lama voorbij.
‘Having a smart brain is not enough, we also need a warm heart’.
Vandaag ga ik het hebben over geheugenproblemen. Toen het idee bij mij opborrelde om een reeks blogs te gaan schrijven over yoga en het dagelijks leven koos ik ook het woord ‘probleem’. Op dat moment had ik helder voor mezelf waarop ik in de blog wilde inzoomen. Ik heb het toen niet op papier gezet, helaas. Ik ben het kwijt, en het komt ook niet meer terug in mijn geheugen. Mijn brein is niet meer wat het was, ik heb namelijk geheugenproblemen. Dit is de bikkelharde realiteit voor mij, dag in dag uit.
De blogs die ik schrijf, schrijf ik altijd vanuit mijn persoonlijke ervaringen. Dit doe ik, omdat ik hiermee dingen helder krijg voor mezelf en wie weet heeft de lezer er ook nog wat aan.
Deze blog aandacht voor het thema chemobrein, of beter gezegd, mijn brein na de chemotherapie. Het is voor jou als lezer goed om te weten dat best een goed geheugen had voordat ik de diagnose borstkanker kreeg. Ik ben van details, onthield of ik het wilde of niet, best veel.
Vaak stel ik mezelf de vraag, ik denk er over na, zijn het de chemobehandelingen, de life events van de afgelopen jaren, is het mijn leeftijd of de overgang of is het de cocktail van deze vier die mijn hersens in een voor mijn gevoel staat van naderende dementie brengen. Dag in, dag uit word ik ermee geconfronteerd. Het staat me best vaak in de weg, dat ‘gat’ in mijn geheugen en ik heb na bijna 3 jaar niet het gevoel dat er ook maar enige verbetering waar te nemen is.
De dagelijkse praktijk
Dagelijks loop ik thuis meerdere keren de trap op met een doel. Eenmaal op de overloop te zijn beland heb ik geen idee waarom in naar boven liep. Inmiddels ben ik gewend aan deze vorm van extra dagelijkse lichaamsbeweging. Ieder nadeel heeft zo zijn voordeel. De supermarkt inlopen voor een spontane boodschap en thuiskomen zonder waar ik er voor naartoe ging is ook een treffend voorbeeld. Het probleem, de moeilijkheid is dat ik het niet alleen vergeten ben, maar er in de supermarkt niet van bewust ben waarvoor ik er ben. Ik kom met een andere, minder nodige boodschap thuis en bedenk pas veel later dat dat niet de reden was waarom in de supermarkt binnenliep. Een boodschappenlijstje is voor de wekelijkse boodschappen mijn redding, maar om nu met een lijstje thuis de trap op te lopen gaat me een brug te ver.
Schrijnender wordt het, als ik een bekend landelijke weekblad met als titel de naam van een insect opensla en begin te lezen. Ergens al vergevorderd met lezen en bladeren constateer ik pas, dat ik hem de dag ervoor al heb gelezen. Er gaat geen lichtje branden bij alleen al het zien van de voorkant van het blad. Deze constatering maakt mij heel erg verdrietig. Is het een probleem? Ja, voor mij is het een moeilijkheid. Ik word er echt niet blij van. Goedbedoelde mentale oppeppers als: ‘ …ik vergeet ook veel…’ zijn voor mij niet helpend. Er is iets met het denken, met herinneren, met het korte termijngeheugen.
Wat mij wel helpt, zo heb ik ervaren, is dagelijks te oefenen in concentratie en meditatie , ook al is het maar een paar minuten. Het helpt me me te focussen op mijn lijf, bijvoorbeeld op het ritme van de ademhaling of mijn onderbuik die met dit ritme meebeweegt. Ondanks ‘Het is wat het is’, is deze focus iets waar ik me prettig bij voel, wat me goed doet in het contact met mijn eigen warrige geest.
Voor mij is dit een voorbeeld die de essentie van yoga raakt… verbinding aangaan, een ‘probleem’, een moeilijkheid ombuigen naar een ‘mogelijkheid’ om er mee om te gaan in het dagelijks leven.
De kunst van het leven is telkens weer om het ‘probleem’ geen ‘probleem’ te laten zijn. Mij persoonlijk helpt het om met vallen en opstaan te zoeken naar wat wel mogelijk is binnen de gegeven situatie, hoe moeilijk deze soms ook kan zijn.
Ik ben heel blij dat er in dit geval voor ‘leren leven met’ geen ‘smart brain’ nodig is, en alleen een ‘warm heart’ al wonderen doet.