Alweer de zesde blog uit een reeks van 10.
Ongeveer een jaar geleden postte ik bericht waarin aandacht was voor duurzame inzetbaarheid van mensen binnen organisaties. En toen was er een opeens een pandemie. Opeens was alles anders. Duurzame inzetbaarheid wordt daarmee nog meer dan anders belangrijk in het leven van ons allemaal … want gezondheid is niet vanzelfsprekend, nu niet en nooit niet. Opeens wordt iedereen ermee geconfronteerd, en worden we gevraagd anders te bewegen dan we gewend waren.
Plek
Plek kent vele betekenissen. De foto bij deze post is een eerste foto die ik maakte van de nieuwe yogaruimte die ik aan het inrichten ben, stapje voor stapje de komende weken. Het is nog wat kaal. Naast yogamatten en meditatiekussens volgen de komende weken stoelen. Want het is helemaal niet zo dat je met gekruiste benen op dat kussentje behoort te zitten, mocht je dat beeld hebben.
Vaak ook hangen herinneringen samen met een plek … vaak weet je van bepaalde gebeurtenissen in je leven nog precies op welke plek je toen was.
‘Heb je het een plekje kunnen geven?’ die vraag krijg ik wel eens. Plek kent dan weer een totaal andere betekenis. Dat is een heel ander verhaal. Voor mij persoonlijk werkt het niet zo met datgene wat me herinnert aan de meest ingrijpende gebeurtenissen in mijn leven. Verdriet, pijn en gemis zijn er altijd en laten zich niet vangen om in een mooi gesloten doosje in de kast opgeborgen te worden. Ook dat zijn herinneringen, die of je het wilt of niet, soms weer naar de oppervlakte komen.
Wat veel meer in de buurt komt, is dat ik met vallen en opstaan heb geleerd en nog steeds leer er in mijn dagelijks leven mee om te gaan. Pijn er verdriet zullen altijd blijven, scherpe kantjes daarentegen worden ronder, maar ze zullen nooit verdwijnen. Sterker nog, ik wil ook niet dat ze verdwijnen, dat ze in een gesloten doosje belanden. Ze krijgen wel een plek in mij als mens, in mijn leven. Soms wil ik juist naar die plek toe, om me te verbinden met dat wat er was, wil ik de herinneringen, hoe pijnlijk soms ook, oprakelen. Op de een of andere manier haal ik er ook kracht uit, kracht om te leven.
Leven met….
Of je in het leven geconfronteerd wordt met de diagnose van een ernstige ziekte, dood van een dierbare, chronische fysieke pijn, burn-out, vermoeidheid of een fysieke beperking …. Het is er, soms opeens, en wordt ongevraagd deel van je leven en dan wordt het ook ‘een leven met’ …. Dat laatste is wellicht makkelijker gezegd dan gedaan.
Wil je het onder ogen zien? Mag het er zijn? Wil je je leven waarin gezond zijn is aangetast anders vormgeven, omdat zoals het was niet meer terugkomt of niet kan? Het is een vraag die niet zomaar een panklaar antwoord kent, maar het woord ‘willen’ vraagt om een mate van intrinsieke motivatie, geeft aan dat het helpt om je af te vragen waar je je liefst positief geladen energie in wilt steken, aandacht wilt geven door zelf regie te nemen om in beweging te komen, hoe klein de beweging ook is. Iedereen gaat er anders mee om.
Een nieuwe plek
Graag maak ik je een beetje deelgenoot van mijn persoonlijke pad hierin. De beoefening van yoga betekent voor mij persoonlijk aandacht besteden aan mijn hele welzijn en niet alleen aan mijn ziekte of mijn pijn. Yoga brengt me bij een deel van mezelf, een plek in mij waar ik inmiddels zonder oordeel kan zijn. Dit helpt mij om te groeien, om door te gaan in het leven zonder mijn geliefde en zonder dat wat er altijd was, wat meer vanzelfsprekend was, namelijk mijn gezondheid.
Vanuit mijn professie wil ik mensen voor wie gezond zijn niet (meer) vanzelfsprekend is meenemen in het vinden van rust en ruimte bij zichzelf, in het leren ervaren wat wel mogelijk is in plaats van wat niet meer kan in hun proces van ‘leren leven met’.
Het is voor mij meer dan belangrijk dat mensen zich welkom voelen in de nieuwe yogaruimte. Het is een plek van waaruit ze in een laagdrempelige setting de mogelijkheid wordt geboden om te kunnen bewegen en leren ontspannen binnen hun eigen mogelijkheden om daarmee nieuwe ruimte voor zichzelf te creëren.