Ooit schreef ik in een blog ‘het tempo en het uitzicht verschillen per dag.’ Uitzicht heeft alles te maken met perspectief.
Het is winter in Nederland. Een prachtige witte sneeuwdeken kleurt het landschap, de daken en de wegen. Dik ingepakt gaan wij ’s ochtends samen vroeg de deur uit om te voet de 1,5 kilometer die school van ons huis verwijdert, te kunnen bereiken. De auto is ingesneeuwd en de fiets blijft in de schuur. Mij bevalt het opperbest, de dag starten met een wandeling. Het tempo is laag want, hoewel de groeispurt is ingezet de laatste maanden, de kortere benen van mijn zoon gaan natuurlijk niet zo snel, helemaal niet als klimmen over de sneeuwduinen natuurlijk veel leuker is dan wandelen.
Toen ik weer richting huis liep met een ommetje, maakte ik de foto bij deze post. De foto is gemaakt vanuit een perspectief dat ik nauwelijks ken…… ijskou en het zonlicht van het ochtendgloren dat erop schijnt. Ik ben dol op mooie uitzichten. Ze nemen me volledig mee in het moment en in mijn bewondering voor de natuur.
Perspectief en gezondheid
Uitzicht en vergezicht zijn twee betekenissen van het woord ‘perspectief’. Wat als je gezondheid ergens in de kern wordt geraakt door een diagnose van een ziekte? Het is een heel ander onderwerp. Toch schrijf ik erover, omdat veel mensen er mee te maken krijgen en perspectief en gezondheid elkaar vaak tegenkomen op het moment dat je ziek wordt.
Toekomst is ook een betekenis van het woord perspectief. Als het over het krijgen van een diagnose of ziekte gaat komt alles in het leven in een heel ander perspectief te staan. Het raakt de toekomst.
Een diagnose krijgen voor iets dat levenslang impact heeft op het leven, maakt dat alles in het leven opeens in een ander daglicht komt te staan. Welk daglicht … nou dat is voor iedereen anders, maar dat het ook donker wordt is zo goed als zeker.
Ik kan alleen maar voor mezelf spreken. Uitzicht, perspectief zijn woorden die echt niet letterlijk in mij zijn opgekomen toen ik de diagnose borstkanker kreeg. Wel het woord toekomst….. Jeetje, terwijl ik deze woorden opschrijf krijg ik er nog kippenvel van. Oud worden en dat in goede gezondheid …..dat is wat ik wil.
Het rotsvaste vertrouwen dat ik in mijn lijf had heeft een heel flinke deuk opgelopen. Van vitaal, fit en kerngezond naar een ziekte die het leven kan bedreigen. Tot op de dag van vandaag kan ik het voor mezelf nog steeds niet rijmen.
Afstand nemen
Inmiddels is de tijd voortgeschreden. Het gaat goed met me. De afgelopen jaren heb ik door een andere bril, vanuit een ander perspectief moeten leren kijken. Allereerst geldt dat voor zover ik van een ‘onbezorgd’ leven kon spreken, ik dat niet meer heb. Vaak is er ook frustratie of irritatie, omdat ik vergeet, veel vergeet. Ook baal ik soms van het korte lontje, het spaarzame bosje haar op mijn hoofd, helemaal als het vriest, en floreren mijn darmen soms ook nog eens niet optimaal.
Voor mij staat daar gelukkig tegenover dat ik me over het algemeen fit voel en de extreme vermoeidheid en oedeemklachten waar je vaak over hoort me bespaard zijn gebleven. Dat is voor mij heel veel waard en zet de frustraties die er zijn in een ander perspectief.
Zo wordt iedereen die met ziekte of diagnose te maken krijgt er op een andere manier mee geconfronteerd. De dagelijkse confrontatie of nasleep is er lang of misschien wel voor altijd. Zo is het voor veel mensen. Aan de buitenkant zie je zelfs niets, maar van binnen gebeurt er veel.
De mindere dagen
Als ik niet zo lekker in mijn vel zit heb ik de neiging om helemaal op te gaan in datgene wat een minder positieve lading heeft. Ik ga piekeren, ervaar algehele malaise.
Soms ga ik juist dan naar buiten voor een flinke wandeling. Ook helpt het me om een reeks yogaoefeningen of – houdingen in alle traagheid uit te voeren. Geen lat die hoog ligt, geen ingewikkelde hoogstandjes, simpel het contact met de aarde en met mijn lijf heel bewust ervaren.
Maar heel vaak , en dat is het mooie van meditatie, neem ik tijd om bij mezelf te rade te gaan. In gedachten kijk ik als het ware naar mezelf en naar mijn gedachten vanuit een ander perspectief en merk op, in volle aandacht, dat wat zich aandient. Ik verbind me met de ademhaling. Die verbinding maakt dat er ook een uitgang is voor mijn zorgen en mijn piekergedachten. Ik wil niet meteen zeggen dat ze als sneeuw voor de zon verdwijnen, maar toch ontstaat er een uitgang, die ikzelf creëer, door in het moment te zijn, in het Nu.
Dat is wat yoga, meditatie en wandelen voor mij elke dag opnieuw betekenen ….
Ze geven me meer rust en ruimte juist op de momenten dat het even niet zo lekker gaat en geven me het perspectief dat ik nodig heb om iedere dag opnieuw van het uitzicht te genieten, ook al verschilt deze per dag.