Afgelopen weekend was ik twee dagen met mezelf op stap. Stiekem ging ik toch de grens over … dat begon met het bepalen van de bestemming. Ik verliet het vertrouwde Twente om Salland aan te doen. Ook daar, zo weet ik , is het prachtig. Zoals we in Twente de Dinkel hebben, zo stroomt door Salland naast de Regge ook de Vecht.
Ik had het plan om een deel van het Overijssels Havezathepad te lopen. Rugzak op en gaan. Het is lang geleden dat ik twee dagen op pad ging met vele kilometers in het verschiet. De lente lonkt. Startpunt was het station van Ommen. Vertrek was rond de middag en er lagen ruim 20 wandelkilometers in het verschiet.
Lange afstanden wandelen werkt voor mij bijna therapeutisch. Als een soort diesel is het bij langere afstanden wel zaak om een ritme te vinden dat past. Nadat ik zowat ieder straatje in het centrum van toeristisch Ommen had gezien, de zeer drukke N48 was gepasseerd door een splinternieuwe tunnel die nog voor verkeer was afgesloten, kwam ik in het buitengebied. Een kaarsrechte, geasfalteerde weg was op dat moment het pad dat ik bewandelde, een paar kilometer lang. Daar begint het … ik had me zo verheugd op kleine zandpaadjes, rust, bossen en allesbehalve een razende auto’s van op autoweg….. Valt dat even tegen.
Al een tijdje onderweg stond er langs die weg een bankje waar ik, inmiddels als vermoeidheid in mijn benen te voelen, plaatsnam om de knorrende geluiden in mijn buik enigszins te dempen. Ik had thuis heerlijke broccolisoep gemaakt die ik dan ook lekker soupeerde, ook al was het nog niet echt avond. Ik had nog aardig wat kilometers voor de boeg.
Wederom kruiste ik een drukke N(oisy)-weg en belandde in Varssen …. De route beschreef de eerstvolgende afslag rechtsaf …De Ziel… zo heette het weggetje. Now we are talking. Dat was meer naar mijn gading. En warempel …. Het landschap veranderde gestaag …. Hoe verder ik van de drukke weg verwijderd raakte, des te meer kwam de wandeltherapie op gang. Mijn gedachten werden rustiger, de paden voelden zachter door het zand op grond, de uitzichten over de Vecht werden mooier en mooier. Voor mij pas echte voeding, voeding voor mijn ziel.
Toch voelde het gaandeweg de tocht allemaal wat zwaar. Kwam het door mijn rugzak, die ik met allerlei gezond lekkers had gevuld? Of had het meer te maken met andere bagage?
Na 26 lange kilometers, pijnlijke benen, heupen, voeten en schouders bereikte ik de eindbestemming van die dag; Een klooster dat omgebouwd is tot Bed and Breakfast. Ik had mezelf getrakteerd op een luxe kamer met ligbad. Eenmaal languit, liet ik de dag de revue passeren. Ik was de grens overgegaan… letterlijk en figuurlijk. Ja, ik wandel veel, maar zulke afstanden zijn toch echt andere koek.
Blijkbaar kan mijn lijf dat niet meer echt aan. Voor de volgende dag dan ook niet nog een tocht van die lengte. Laat ik vooral luisteren naar wat mijn lijf nodig heeft, en niet het einddoel voor ogen houden, maar de weg, de weg die altijd wel tot een mooi inzicht leidt over mezelf.
Zo geschiedde, een kleine rondwandeling op dag twee. De weg die ik ging was deels dezelfde route als de dag ervoor, maar in tegengestelde richting. Het uitzicht was anders ….. en dat is nou net wat wandelen zo mooi maakt … Een weg begaan, ook al is het deels dezelfde, brengt in plaats van een doel bereiken telkens weer een ander uitzicht en warempel ook een nieuw inzicht;” Ik word toch echt een dagje ouder” .. gelukkig maar en dankbaar dat dit mogelijk is.