Zaterdagochtend 8 augustus 2020, 6.15 uur in de ochtend om precies te zijn. Mijn ochtend is begonnen. Ik ga uit bed. Op tropische dagen als deze is dat voor mij HET moment van de dag.
Als ik de tuindeur open voel ik meteen de frisse lucht en doet de ochtendstilte zijn intrede. Voordat onze zoon werd geboren, deed ik dat in de zomer vaak bij warm weer. Anno 2020 kies ik tegenwoordig voor een lange nachtrust.
De lucht is blauw en er staan nog een paar wolken aan de lucht. Ze vormen een soort ijsgordijn zoals je ze in de winter wel eens op de ramen ziet. Voordat de mussen vanmiddag misschien wel van het dak vallen van de hitte, zijn ze al druk met elkaar in gesprek zo lijkt het. Dat is lang geleden dat ik dat hoorde zeg.
Op de achtergrond tettert de groene specht in de verte. De bijen zijn ook wakker en de vlinders fladderen alweer rond in onze rijk gevulde bloementuin.
Als ik lig te tukken ’s ochtends, beleef ik natuurlijk niet zoveel als dat uurtje op de vroege ochtend.
‘Toch weer vaker doen!’ gaat er door mijn hoofd. Dilemma, want nachtrust is ook zoveel waard. Zo in mijn eentje in de ochtendstilte is voor mij een meditatieve ervaring. Er zijn gedachten hoor, maar dat geeft niks.
Voor mij zijn dit soort momenten, de momenten waarop inspiratie komt en mijn creativiteit begint te borrelen.
Terwijl de zonnestralen over de schutting tevoorschijn komen, de tropische dag zich toch echt aankondigt, heeft deze blog alweer zijn plek op papier.
Ik wens je verkoelende zomerdagen.