Ik ben bezig om een planning te maken van activiteiten die ik de komende maanden wil gaan organiseren. Ik ben ‘nu’ bezig met ‘dan’, met de toekomst.
Misschien herken je het; Je bent met iets bezig en terwijl je daarmee bezig bent zijn je gedachten alweer bij iets dat je ook nog zou willen doen of echt moet doen. Je bent bezig met ‘dan’ en eigenlijk ben je dan niet in aandacht bij datgene waar je mee bezig bent. Is dat erg? Nou nee hoor, dat is helemaal niet erg en ik denk ook heel erg menselijk.
Wat ik in de loop der jaren heb ontdekt, is dat naast het dat het niet erg is, het wel best jammer is, tenminste dat vind ik. Eigenlijk is het een gemiste kans om echt in aandacht te zijn. Naarmate we ouder worden, geen kind meer zijn, worden we meer meegenomen door tijdsbesef, deadlines, zijn bezig zaken die misschien wel helemaal niet gaan gebeuren of worden afgeleid door onze mobiele telefoon. Soms is het heel nuttig en handig, als je de trein moet halen, op tijd op je werk moet zijn of een sollicitatiebrief moet schrijven. Maar toch ook niet.
In het dagelijks leven echt in aandacht, in het moment aanwezig zijn is niet gemakkelijk. Vanochtend was ik bijvoorbeeld aan het stofzuigen en zo gingen al heel rap mijn gedachten naar de badkamer die ook aan een poetsbeurt toe is.
En weet je, in het moment aanwezig zijn is zo’n rijke ervaring. Misschien is dat ook wel een reden waarom ik ooit met yoga ben begonnen en het ben blijven doen.
In de beoefening van yoga heeft ‘aanwezig zijn in aandacht’ een belangrijke plek in het geheel. Toen ik zelf op yogales zat, was dat uurtje per week voor mij om in aandacht aanwezig te zijn bij mezelf, mijn lijf en geest. Na zo’n les voelde ik me helder en als herboren. Nu ik zelf les geef is dat niet anders. De lessen nemen me mee naar het ‘Nu’ en vragen me om in aandacht te zijn en niet bezig met ‘dan’.
Toch is het heerlijk dat ‘nu’ en ’dan’ bestaan, want anders had ik ‘nu’ niet aan de slag kunnen gaan met ‘dan’…..waarbij ik ‘dan’ uiteraard weer erg in het ‘nu’ hoop te zijn.