Jubileum in aantocht
Het is bijna zover!
Een jubileum is een feest ter herinnering aan het feit dat iets een rond aantal jaren geleden gebeurd is. Wat een mooi woord is het eigenlijk, bedacht ik me bij het lezen van de betekenis van jubileum, nadat ik het in het woordenboek had opgezocht. Zou er bijna van in jubelstemming komen.
Een jubileum verdient aandacht, mag gevierd worden. Zoals we elkaar jaar een jaartje ouder worden, zo vier ik vanaf dit najaar het hele komende yogaseizoen dat het 5 jaar geleden is dat ik startte met Rust door Yoga. Ik trek er gewoon een jaar voor uit. Ik deel mijn jubelstemming over dit feit dan ook graag alvast met jullie.
Herinneringen maken in het leven is voor mij steeds belangrijker geworden. Dat doe ik door allerlei ervaringen op te doen, alleen dan kun je namelijk herinneringen maken. Als je me 10 jaar geleden zou vragen waar ik anno 2021 zou staan, dan was het niet hier, op dit punt in mijn leven. Maar ik sta er wel en alleen dat al dat mag gevierd worden. In het klein doe ik dat ook elke dag weer. Zo voor de zomervakantie is het een mooi moment om met jou te delen, te delen wat de afgelopen 5 jaren me gebracht hebben, maar ook alvast een tipje van de sluier op te lichten van de ideeën die ik heb voor het komende jaar. Wat ze me brengen, geen idee, maar ik ben super-enthousiast en word er blij van, dus begin gewoon.
Spannend
Spannend vond ik het om echt te gaan beginnen met yogalessen geven in het najaar van alweer bijna 5 jaar geleden. Het begon met een artikel in de lokale krant en een kleine advertentie. Je moet ergens beginnen nietwaar? Ik ben nog van de generatie die niet is opgegroeid met sociale media en vond de stap naar de krant al spannend genoeg. En verhip, er meldden zich mensen. De eerste stap was gezet.
Zo zal het ook geweest zijn voor sommige mensen die bij mij op yogales kwamen, die hun eerste stap gezet hebben. Alles is nieuw, geen ervaring, wat kan ik verwachten? Allerlei beren passeerden op de weg, maar de eerste stap is gezet, door mij en door de deelnemers.
Anno nu is er een aantal mensen dat al sinds het begin yoga bij me volgt. Ik ben daar dankbaar voor. Als ik terugkijk in mijn gedachten dan is het een proces geweest dat ik nooit had willen missen, grotendeels dan. Net als bij rijlessen begint het ervaring opdoen op de weg met je rijbewijs op zak. Zo was het ook bij mij. Mijn rol voor de groep vond ik best eng en leidde me in het begin soms wat bij mezelf vandaan, maar liet me tegelijkertijd groeien, elke dag een stukje meer. Ergens was ik op zoek naar bevestiging, die ik uiteindelijk alleen bij mezelf vind door te geloven in waarmee ik bezig ben.
Opeens alles anders
Ik was goed en wel op weg toen ik ziek werd, tenminste dat was de uitkomst van onderzoeken in het ziekenhuis. Ik had borstkanker. Alle stekkers gingen uit alle activiteiten, de focus lag bij mezelf en de thuisbasis een jaar lang. Alle ruimte die er was en alle ruimte die nodig was moest ik nemen. Ik voelde dat dat vooral was wat mij zou helpen. Zelf de regie houden in het proces van leven met een diagnose en ruimte kunnen voelen.
De draad oppakken
Na een jaar pakte ik de draad weer op, tenminste dat dacht ik. Maar de ervaringen hebben me geleerd dat voor mij die vlieger niet helemaal opgaat. Want na kanker kwam ik in de situatie waarin de vraag: En nu? op zijn plek was. Fysiek ging het op zich best goed hoor, niks te klagen, kan erger, hoewel tot de dag van vandaag de naweeën niet gering zijn. Nee, ik ben niet meer de oude kan ik je zeggen.
Verandering
Het is een grote verandering in het leven, een diagnose krijgen. Ik ben daarin niet de enige. Er zijn zoveel mensen voor wie dat geldt, die te maken krijgen met een diagnose die ze hun leven lang misschien wel met zich meedragen. Ze worden gebombardeerd tot patiënt tegen wil en dank. Ik heb er best moeite mee. Ik ben mens, met of zonder diagnose. Steeds meer voelde ik dat mijn eigen proces er een van velen is, dat veel mensen in een proces belanden van weerstand, boosheid, acceptatie of juist niet willen accepteren.
Op mijn yogapad kwam misschien wel op het juiste moment de mogelijkheid om me te specialiseren om mensen die leven met een fysieke beperking of chronische aandoening te gaan begeleiden. Het sloot zo mooi aan en ik voelde dat dit de weg is die ik wil gaan, mensen meenemen in hun eigen proces van ontdekken wat wel mogelijk is, in plaats van wat niet meer gaat.
Groeien
Anno nu heb ik niet de ambitie om groots bezig te zijn. Ik houd het klein en heb dan ook bewust gekozen voor een eigen kleine yogaruimte waarin ik kleine groepen kan begeleiden of mensen individueel. Groei zit niet in cijfers voor mij, maar in leren uit ervaringen opgedaan in het leven van alledag. En ja, ook dit vond ik een spannende stap, maar ben als een kind zo blij dat ik hem heb gezet en sinds een paar weken ook weer aan de slag kan.
Schrijven
Na mijn ziekte ben ik in de pen geklommen en ben via blogs gaan delen, gaan delen dat wat mij bezighoudt en drijft op het vlak van bewustwording en heb gemerkt dat het mensen aanspreekt. Ze ervaren er troost in, vinden er kracht door of herkennen zich in de woorden. Ik word zo ontzettend blij van schrijven, het boort een bron van creativiteit in me aan die ik nog niet zo goed kende. Heerlijk vind ik het. Naast yoga is dat dan ook waar een grote passie van me is ontstaan waar ik verder mee wil.
Wat komen gaat?
In de toekomst kan ik niet kijken. Het jubileumjaar wil ik in elk geval vieren. Nee, geen groot feest met toeters, confetti en bellen. Wel een aantal bijzondere ideeën borrelt in mij. De zomervakantie staat voor de deur. Ik neem de tijd om er vorm aan te geven, stapje voor stapje.
Morgen, dat dan wel, alvast de eerste stap in de vorm van nog een blog. Het wordt een bijzondere en kleurrijke blog. De blog gaat over het gaat over kleuren, schrijven en creativiteit.