‘Hardlopen dat is niks voor mij’. Lange tijd was dat een van mijn vastgeroeste overtuigingen. Zo’n drie maanden na de geboorte van mijn zoon heb ik me met een vriendin aangemeld voor een hardloopcursus. Onder begeleiding leerden we hardlopen. Het was wennen, want ik ben niet zo van ‘volop in tempo beweegactiviteiten’. Binnen een aantal maanden tijd werd ik klaargestoomd om zelfstandig een half uur onafgebroken te joggen. Ik merkte dat ik me na zo’n sessie anders voelde, er kwam van alles in beweging.
In de loop der tijd verwaterde mijn ijzeren discipline, waarvan ik me had voorgenomen dit vast te houden. Zo gaat dat. Ik ben daarin denk ik niet de enige.
Joggen valt bij mij nog steeds niet onder de categorie hobby. Er zijn dagen waarop ik het wat moeilijker heb door alles wat er is gebeurd..ik heb dan mijn dag niet. Zulke dagen helpen oneliners als ‘Pluk de dag’ me even niet. Gelukkig ken ik mezelf inmiddels een beetje …. Dat helpt me om te beseffen dat ik dit stuk in de diepste essentie alleen te gaan heb. Ik weet uit ervaring wat helpend en helend voor me is en ja …ik moet het toch echt bekennen, hardlopen hoort er langzaam maar zeker ook bij.
Sinds de zomervakantie loop ik maar liefst drie keer per week. Ik overtref mezelf ermee. Mijn lijf heeft de grondbeginselen van 7 jaar geleden opgeslagen en zonder de stem Evy als coach of een smartwatch huppel ik in slakkentempo door het Twentse land. Ik hol niet…heb ook geen doel behalve weer thuiskomen en te voelen dat ik wat gedaan heb. Mijn joggingsessie van vanochtend inspireerde me tot het schrijven van deze blog en de titel die opkwam was ‘Hollen of stilstaan’.
Voor mij zijn beide kreten niet passend in mijn leven. Ik heb veel, heel veel gehold, vaak onbewust, maar ook omdat het niet anders kon. De trein reed en raasde door. Voor zover het binnen mijn mogelijkheden ligt, wil ik niet graag hollen en ook niet graag stilstaan. Beide zijn op een bepaalde manier niet helpend voor mij. Ik zoek het er tussenin …. de balans. Gewoon ‘gaan’ onderweg met mezelf.
Ik jog in een vast ritme en herhaal in mijn hoofd telkens 1,2,3,4,5,6. Af en toe dwalen mijn gedachten af …en pak ik het ritme weer op ….het is super mindful ook nog eens. Weer thuis is mijn hoofd leger en vooral ook roder en staan mijn poriën wijd open. Een heerlijke douche als afsluiting is dan de kers op de taart. Het rondje joggen geeft me kracht en het gevoel dat ik “deze dag wat meer kan gaan plukken”, simpelweg door niet te hollen en niet stil te staan, maar door te bewegen.
Dat is de essentie van het leven ….. er is altijd beweging en het is telkens weer de kunst er evenwicht in te vinden.