Gaan geduld en genieten wel samen? Op deze vraag zal iedereen een ander antwoord geven. Voor veel ouders en verzorgers van kinderen in de basisschoolleeftijd staan deze weken onder andere in het teken van thuiswerken en thuisonderwijs. Voor mij persoonlijk geldt alleen thuisonderwijs en daarmee geen druk voelbaar met betrekking tot verplichtingen richting een werkgever. Dit feit maakt dat ik constateer dat ik om dit te compenseren voor mezelf de lat voor mijn rol als thuisonderwijzeres misschien onbewust nogal hoog leg. Ik neem je in deze blog graag mee door je een kijkje te laten nemen in onze keuken.
Nee, er gaat niet gekookt worden. Toch komt er bij thuisonderwijs een groot aantal ingrediënten voorbij in de receptuur. Ooit had ik een blauwe maandag de ambitie om docent Duits te worden …. Nooit de stap gezet …. De taal vind ik prachtig, over mijn persoonlijkheid in combinatie met onderwijs aan pubers had ik toen al mijn twijfels. Dan maar yogadocent voor volwassenen en thuis mijn ambities voor het onderwijs uitproberen.
Als ouder of verzorger leer je ook elke dag …. Vooral door te vallen en op te staan. Soms werkt een benadering van een nieuwe uitdaging, soms loopt het helemaal in de soep. Het is net als koken.
De keukentafel
Op onze tafel staat de laptop met daarnaast alle vertrouwde spulletjes van school; een mooi handgevilt etui, schriften, dikke houten potloden, werkboeken en een vulpen. Ik smelt bij de nostalgische waarde die sommige van deze hulpmiddelen voor mij hebben, helemaal in dit digitale tijdperk.
Klasgenootjes en de juf zijn op afstand… Het is heel leuk om de interactie te volgen die er is tussen de kinderen en de juf. Zo fijn, dat dit contact er gelukkig wel is!! Want wat worden ze gemist om lekker mee buiten te spelen en soebatten over spelletjes die op de I pad worden gespeeld. Na het sociale moment breekt de tijd aan om zelfstandig te werk te gaan … taal, schrijven, rekenen.
We zitten samen aan tafel. Elke dag is het een verrassing hoe het huiswerk maken uitpakt voor moeder en kind. Het verschilt nogal. De ene keer is het veelal een kwestie van ‘2 vingers in de neus’. Andere keren gaat het minder van een leien dakje. Er is weerstand: “Adem in, adem uit” .. roep ik mezelf tot de orde, tot aanwezigheid in het moment ter voorkoming dat het lontje dat soms kort is niet wordt ontstoken.
Als yogajuf verzorg ik inmiddels alweer wat jaartjes yogalessen waarin ik mensen mee mag nemen in beweging, in contact met zichzelf en ontspanning. Bij thuisonderwijs worden als juf andere vaardigheden gevraagd, zo heb ik gemerkt. Of toch niet?
Teneinde mijn kind op weg te helpen, helpt het allereerst om rustig te blijven. Mijn bovenkamer maakt overuren om te bedenken wat een goede aanpak zou kunnen zijn bij een kind dat zelf heel goed weet wat hij wil. Prachtig die eigenschap. Daar komt bij: ‘Jij bent niet de juf!” en daarmee heb ik natuurlijk geen schijn van kans. Ik ken mijn plek.
Geduld hebben en ook vertrouwen, accepteren dat dit in deze periode in het leven van ons als volwassenen, maar vooral ook van onze kinderen, de situatie is waarin wij en zij maar hebben te dealen met de situatie. Hoe kan ik dan verwachten dat mijn kind braaf zijn huiswerk gaat maken aan de keukentafel?
“Kalmte kan je redden”, zei mijn lief vaak. Ik weet dat ik in deze periode mijn kind aan de keukentafel niet dat kan geven wat hij echt nodig heeft, namelijk de juffen en zijn klasgenootjes om zich heen en het vertrouwde schoolplein met grote houten klimrekken, een basket een voetbalgoaltjes. Dit alles om ook samen kunnen spelen …. Want dat zijn misschien ook wel minstens zulke belangrijke ingrediënten voor een kind om te groeien, de verbinding met leeftijdsgenootjes. In mijn ogen is dat waar onderwijs ook over gaat naast de overdracht van kennis en vaardigheden.
Ik heb,zo ziet het ernaar uit, nog een paar weken om te oefenen om de lat voor mezelf laag te houden in deze bizarre periode in ons aller leven en er daarmee voor mijn kind te zijn, aanwezig aan de eettafel, genietend en geduldig. Meestal dan.