Rond de kerstdagen zat ik aan de buis gekluisterd. Dat heb ik niet snel. ‘De kracht van de kringloopwinkel’ was wat me enorm boeide.
Je moet ten eerste weten dat ik dol ben op de kringloopwinkel. In dit tijdperk waarin ontspullen best een onderwerp is, lukt het me niet altijd er weer met lege handen te vertrekken. Dat terzijde.
Wat mij zo enorm raakt in de afleveringen op televisie is de echtheid en saamhorigheid van die mensen die er werken. Mensen van allerlei pluimage die helemaal zichzelf mogen en kunnen zijn. Het lijkt, en ik geloof dat dat echt zo is, dat ze er echt tot bloei komen. Daarmee bedoel ik dat er bij hen misschien kanten en kwaliteiten naar boven komen, die ze niet van zichzelf kennen. Er is bijvoorbeeld, correct me if I am wrong, geen hoge werkdruk. En als ik dan zie wat er uit hun handen komt; prachtige producten gemaakt van bestaande spullen en dat alles met een grote dosis liefde erin. Dit omdat ze ruimte voelen.
Dit brengt me bij het onderwerp duurzaamheid. Letterlijk betekent het ‘het milieu weinig belastend’. Dat is de succesformule van de kringloopwinkel ‘hergebruik van spullen’. Ze krijgen een tweede leven. Ik word erg blij van deze vorm van maatschappelijk verantwoord ondernemen.
Het brengt me bij ons mensen. Wij hebben maar een leven. En hoe mooi zou het zijn dat iedereen in zijn werkbare leven zo duurzaam mogelijk inzetbaar blijft, ondanks hoge werkdruk, ondanks (chronische) ziekte, mantelzorg of verlies van een naaste bijvoorbeeld. En dat zonder overbelast te raken. Dat hij zich kan ontwikkelen met al zijn potenties en kwaliteiten, dat hij in het dagelijks leven ruimte krijgt om af en toe stil te staan, energie te tanken en daarmee mee te werken aan duurzaamheid van de organisatie.