Afgelopen week waren we aan zee. Het was een week om door een ringetje te halen, eentje vol zon, zee en strand.
Kamperen, nou nee, het is niet echt mij hobby. Een aantal ‘heel slecht weer’ ervaringen laten hun sporen na. Ze hebben me de afgelopen jaren niet gemotiveerd om de met stof bedekte tent van zolder te halen.
Nieuwe ronde, nieuwe kansen. In goed gezelschap was een camping midden in de duinen aan de kust onze bestemming. Eigenlijk, zo werd weer eens bevestigd, hebben we helemaal niet veel nodig om geluk te ervaren. Onze auto’s waren werkelijk tot de nok toe gevuld waren met allerlei kampeerspullen, schepjes, kleren, proviand en speelgoed. Een tent met luchtbedje was ons huis, we sliepen er alleen maar. De huiskamer, badkamer en keuken bevonden zich buiten de deur.
Op het strand, zo heb ik gemerkt, is het leven heel overzichtelijk. De golven van de zee, het zand op het strand, de zon op je huid, de wind om de oren zetten alle zintuigen volledig open en aan. De hele dag op blote voeten in het zand is een feestje.
Ik weet niet wat het is, maar deze vakantie was er een die me sinds een paar jaar toch echt het gevoel van ‘dagloosheid’ deed ervaren. Ik kon echt loslaten wat niet nodig was, en dan vooral in mijn hoofd. Al na twee dagen wist ik niet meer op welke dag van de zeven we waren aanbeland, ik was dagloos. Dat is voor mij een bevestiging dat het dagelijks leven veel vraagt. Er is altijd wel iets dat om aandacht vraagt en waar energie in gestoken mag gaan worden, of je soms wilt of niet. Dat is natuurlijk de dagelijkse realiteit van velen.
Naarmate de dagen vorderden en het zand niet meer tussen de tenen weg te krijgen was, raakte ik meer los van het ritme van de week. Ik kan nou niet meteen zeggen dat ik elk jaar ga kamperen vanaf nu, maar dankzij zon, zee en strand is er wel een zaadje geplant.