Blijven dromen
Het is lente en het sneeuwt. Blijkbaar is het nog niet de tijd om te groeien en bloeien. Ik heb een droom … mijn eigen praktijk verder opbouwen en gaan bloeien. “Denken in mogelijkheden” lijkt inmiddels een maatschappelijk motto te zijn na ruim een jaar als een soort van opgesloten te hebben gezeten.
Midden vorig jaar zat ik in een flow, voelde wat meer bewegingsvrijheid en volgde een prachtige specialisatie voor yogadocenten. Insteek van de specialisatie: Yoga voor mensen met een chronische aandoening of fysieke beperking. Het samenzijn met deelgenoten, wat toen mogelijk was, gaf me energie, inspireerde me en deed me besluiten om een nieuwe stap te zetten.
Na de zomervakantie ging ik dan ook op zoek naar een eigen yogaruimte. Ik bezocht plekken die net niet voldeden aan mijn wensen. Toen ik eind vorig jaar dan eindelijk de ruimte vond die bij me paste, had ik het volste vertrouwen dat er op korte termijn versoepelingen zouden komen aan het begin van dit jaar. Niets is minder waar.
Veel ondernemers staat het water aan de lippen en studenten zien muren steeds meer op zich afkomen. In de tussentijd, weliswaar wat laat, is bedacht dat een ommetje lopen ons goed doet, bijdraagt aan onze gezondheid.
Yoga is in de afgelopen jaren enorm gegroeid aan ‘populariteit’. Ik vind het een naar woord, maar feit is dat er heel veel mensen aan yoga doen. Dat is volgens mij niet voor niets. Hoe zonde is het dan, dat er vele honderden yogadocenten roeien, roeien met de riemen die ze hebben, waarschijnlijk tegen hun gevoel in. Want zeg nou eerlijk, lesgeven of ontvangen via een scherm is een heel andere beleving dan live. Ik spreek in elk geval voor mezelf.
Yoga draait namelijk om verbinding. Voor mij is die verbinding te vinden in het echte persoonlijke contact met mensen. Samenzijn zorgt voor sfeer, voor een onderlinge band en interactie die door geen enkele digitale verbinding of signaal kan worden vervangen, nooit niet.
“Hou vol” hoor een lees je om je heen. Hou vol tot de dag waarop we weer helemaal als vanouds de verbinding met elkaar kunnen opzoeken, de dag waarop de surrealistische wereld waarin we zijn beland plaats maakt voor ‘real life’ waarin een van de belangrijkste voedingsbronnen voor ons bestaan, het menselijk contact, de aanraking en nabijheid weer ruimte krijgen. De dag waarop surrealisme plaats maakt voor realisme, voor het echte leven.
In de tussentijd kunnen we blijven dromen, misschien wel tot we een ons wegen, tot we blut zijn, we wel willen maar niet mogen doen wat we het liefste doen, namelijk ons steentje bijdragen aan ontspanning en welzijn, aan gezondheid. Ik doe niet anders dan blijven hopen, nee vertrouwen dat mijn droom overeind blijft. Ik geloof erin, zoals de sneeuw buiten ruimte maakt voor bloei in de natuur, zo komt de dag, waarop de deur weer van het slot kan en er weer ruimte komt voor echte verbinding. Hopelijk heel binnenkort.