Pijn heeft voor mij alles te maken met voelen en missen. Ieder mens wordt in zijn leven geconfronteerd met pijn, dus zeker onderwerp voor een blog in relatie tot yoga en bewustwording.
Toeval of niet, afgelopen week brak ik mijn teen. Klein ongelukje thuis. Ik ging te kort door de bocht achter het bed, waar een kastje staat. Er was pijn, maar het was goed te doen. Ik hoorde het kraken op het moment supreme, maar het gevoel de ochtend erna was heel erg OK. Ik zag uiteraard een dikkere teen die wat schever stond, maar verder weinig pijn. Al naar gelang de dag vorderde werd mijn voet blauwer. Toch maar een foto laten maken en warempel, hij is gebroken. Tape erover en tijd nemen om te laten genezen. Dat gaat helemaal goed. Zomaar een voorbeeld van tijdelijke pijn.
Weerstand
De afgelopen jaren ben ik door mijn eigen voornamelijk emotionele pijnprocessen rond verlies van gezondheid tot nieuwe inzichten gekomen bij mezelf. Want emotionele pijn is ook pijn. Als de pijn groot is op momenten, vind ik het moeilijk te ‘handelen’, ik voel soms weerstand, ben erg streng voor mezelf, heb een kort lontje. Eigenlijk wil ik niet dat de pijn er is. Andere keren kan ik mezelf er best in verliezen, zoek ik de pijn op en werkt de het troostend samen te zijn met de pijn. Inmiddels ervaar ik steeds meer dat het leven met de pijn me veel meer oplevert dan dat ik me er, vaak onbewust, tegen verzet.
Pijn brengt allerlei emoties met zich mee, soms een wirwar van emoties, een draaikolk van verdriet, boosheid en angst die af en toe rondtolt en de kern van pijn weet te raken. De pijn van gemis, wat ooit was en misschien wel nooit meer komt; het rotsvaste vertrouwen in mijn lijf. Soms verzet ik me ertegen, wil hem echt niet zo dichtbij. Maar ja, hij is er toch. Is het dan toch niet handiger de deur voor hem te openen, hem binnen te laten en contact met hem te maken?
Elke dag
Maar wat als het fysieke pijn is waar je mee hebt te dealen? Veel mensen leven dagelijks met pijn, fysieke pijn maar ook vermoeidheid die in een deel van het lijf of in het hele lijf voelbaar is. Maar wanneer voel je het? Ga maar bij jezelf na …. Dat is op de momenten dat je aandacht bij die pijn is, je misschien niet zo lekker in je vel zit.
“Ik heb last van mijn schouder’ of ‘Ik voel mijn pijnlijke onderrug’. Je voelt het, omdat je aandacht er naartoe wordt getrokken en met grote waarschijnlijkheid label je de pijn met; ‘Ik wou dat ik er vanaf was’, want je bent liever pijnvrij. Gek, dat we dit niet zeggen als we verdriet hebben het feit dat onze gezondheid is geraakt, om wat niet meer is. Ik zeg nooit hardop; ‘Ik mis mijn onvoorwaardelijke vertrouwen dat ik altijd in mijn lijf had’, maar ik voel het wel degelijk. Gek is dat, vind je niet? Bij jezelf erkennen dat er iets is weggenomen, omdat het je is overkomen zijn zinnen die rijmen en vragen om omarmd te worden en er je leven mee te delen.
Elke dag dealen met pijn … Beschouw je hem als vriend of als vijand, vecht je er tegen of ontvang je hem met open armen? Dat eerste lijkt niet echt te helpen, het brengt frustratie, vermoeidheid, stress en verdriet. Met open armen ontvangen is ook best veel omvattend, alsof je blij bent dat de pijn er is.
Toch maar de deur openen en binnenlaten, er oog voor hebben en hem aandacht schenken. Kortom, contact maken zonder oordeel met datgene wat pijnlijk is, ook al zijn het sporadische momenten, ze maken de pijn misschien meer aanvaardbaar, tenminste als ik voor mezelf spreek.
Dagelijks leven
Zoals de pijn deel uitmaakt van het lijf, zo mag het ook deel uitmaken van mijn dagelijks leven met soms de deur open, soms de deur op slot of soms op een kier. De pijn heeft inmiddels een vertrouwd plekje in mij. Zoals het ook gaat tussen mensen, is het een proces, als een soort relatie waarin je onderzoekt wat goed is voor jou, wat je prettig vindt en wat niet. “Wat geeft je energie en wat kost je energie?”, zijn voor mij vragen die me helpen passender keuze te maken.
Yoga
Steeds weer ervaren, je ermee verbinden, niet door negatieve aandacht, maar door contact te maken en daarmee veiligheid in jezelf te creëren en met het lijf waardoor ik me soms in de steek gelaten voel. Ik ontdek steeds meer dat yoga mij hierbij helpt en me laat zien wat er allemaal ondanks naweeën van ziekte wel mogelijk blijft. Inmiddels, na 25 jaar op de mat, heb ik door veel meditatie en verstilling gemerkt dat er in mijn eigen beleving een verandering gaande is.
Dat wat pijn doet, voel ik zeker, maar ik verwond me niet steeds aan de scherpe randen, omdat ze er inmiddels vanaf zijn. Mijn pijn zal er altijd zijn. Het is telkens weer aan mij de keuze hoe ik hiermee omga. Vanuit contact, zachtheid en empathie en weer leren vertrouwen zet ik nog elke dag een stapje in het leren omgaan met pijn.
Door mezelf de ruimte te gunnen dat de pijn er mag zijn, wat ik soms ontzettend moeilijk vind overigens, doe ik niemand iets tekort, integendeel en geef ik de pijn aandacht, focus op wat allemaal wel gaat en geef daarmee mezelf nieuwe ruimte om te groeien. Want een ding weet ik heel zeker, er tegen vechten kost me veel, te veel energie.