Het tweede decennium van deze eeuw is begonnen.
Op wereldniveau krijgt het klimaat en duurzaamheid veel aandacht. Op lokaal niveau zie ik, ondanks alle hectiek van alledag om me heen, hoe betrokken medeburgers zijn met elkaar en elkaar een warm hart toedragen. Neem het initiatief van de omgekeerde adventskalender in Oldenzaal onlangs. Geweldig! Een aktie recht uit het hart, waarin we worden meegenomen in bewustwording, zowel volwassenen alsook onze kinderen. Niet alles is namelijk vanzelfsprekend.
‘Laten we wat meer naar elkaar omkijken’ is een zin die ik regelmatig op TV en op de radio voorbij hoor komen. Dit raakt voor mij de kern van waar het in het leven om gaat. In deze eenentwintigste eeuw lijkt het alsof veel mensen steeds drukker worden. Ik vraag me best vaak af of dat nou een bewuste keuze is. Je kunt nou eenmaal niet alles.
Ooit ben je geboren, en ooit ga je dood. De tijd er tussenin is ‘het leven’! Hoe lang we hebben? Nobody knows. Eigenlijk is ‘nu’ wat telt, elke dag weer. Mijn focus is de afgelopen jaren best verlegd. Ik kies nog bewuster wat ik wel of niet doe, loop niet in 7 sloten tegelijk. Ik kan het niet en ik wil het ook niet.
Als ik terugkijk naar het laatste decennium dan is er nogal wat gebeurd. Ik ben moeder geworden, mijn partner overleed en ik ben ziek geworden. Life events met een enorme impact. De eerste gebeurtenis is een grote verrijking in mijn leven, waarbij samen opvoeden alleen opvoeden werd. BAM!
Dat is het leven …. Je kunt dromen en wensen hebben of een route uitstippelen. Een route ligt nooit vast, geloof me. Gelukkig gaat het opvoeden me, met veel vallen en opstaan, best goed af. Ik mag best trots op mezelf zijn als moeder van een levenslustige boy.
Ondanks alle tegenslag, de donkere dagen, malaise, verdriet, een litteken en geheugenproblemen hebben de andere twee ervaringen mijn leven ook verrijkt. Ik gun het echt helemaal niemand. Je leest er wel eens over en misschien vraag jij je wel af, maar hoe dan?
Dan kom ik toch weer terug op de zin ‘Laten we wat meer naar
elkaar omkijken’. Een van de grootste prioriteiten in mijn leven is
de afgelopen jaren geworden; ‘verbinding met mensen’. Tijdens en na de ziekteprocessen hier thuis, zijn er
zoveel mensen geweest met wie wij ons verbonden voelden en nog voelen, mensen
die naar ons omkijken. Wat ben ik daar dankbaar voor.
Ik gebruik zelf eigenlijk nooit het woord ‘lotgenoten’ , maar gebruik het in
deze blog, zodat je begrijpt wat ik
bedoel. Er ontstonden nieuwe vriendschappen of bestaande werden nog hechter.
Zo is er een goede vriendin die net als ik borstkanker heeft gekregen. Wij
steunen elkaar en begrijpen elkaar zoals bijna geen ander dat kan.
Ook heb ik een moeder ontmoet, wiens partner ook overleden is en die net als ik met een klein kindje achterbleef. Ook bij ons is er aan dat ene woord genoeg. Twee contacten die uitgegroeid zijn tot intense vriendschappen die van grote waarde zijn in mijn leven van nu.
Dan is er de opleiding tot yogadocent. Aan deze opleiding heb ik een vriendin en sparring partner overgehouden. De opleiding tot natuurcoach afgelopen jaar bracht ook zoveel mooie mensen weer op mijn pad. Wat te denken van de cursisten in mijn lessen en ouders van school met wie ik een fijn contact heb. In al deze contacten gaat het om verbinding. Wat voel ik me rijk dat dit wel in mijn leven is.
2020
Anno 2020 leven we in een digitaal tijdperk. Ik heb er nog steeds een haat-liefde verhouding mee. Als het gaat om contact met mensen, dan gaat er voor mij niets boven het persoonlijke contact, een ansichtkaartje met handgeschreven woorden, een echte kerstkaart of een echt boeket verse bloemen. Als het gaat om mensen bereiken, dan zie ik echt de voordelen van internet en sociale media.
Dit gegeven en de warme reacties die ik van mensen krijg na de yogalessen en over de blogs die ik schrijf, sterken me om in het nieuwe jaar weer regelmatig in de pen te klimmen en te bloggen, me nog meer te richten op de mensen die yoga echt nodig hebben of die het zichzelf gunnen.
Daar komt in 2020 bij dat ik mijn missie vanuit mijn eigen ervaringen in kleinschaligheid uit ga dragen, ook binnen organisaties. Dat laatste is een nieuwe stap … ten eerste lijkt het me ontzettend leuk om voor kleine groepen dat wat me aan het hart gaat, uit te dragen vanuit de overtuiging dat yoga ook op de werkvloer en werkplek bij kan dragen aan duurzaamheid binnen een organisatie.
Voor die stap vraag ik om jouw hulp. Zie deze blog als een zaadje dat ik heb geplant. Je mag me bij het groeien ervan best een handje helpen door mensen of organisaties voor wie een blog, yoga of bewustwording wat zou kunnen betekenen, te attenderen op mijn bestaan.
Wil je meer lezen ……https://rustdooryoga.nl/yoga-en-werk/.
Ik wens je een waardevol 2020!